AFFA İcraiyyə Komitəsinin son iclasında belə bir qərar verilib ki, Premyer Liqada çıxış edən klublarda uşaq və yeniyetmə futbolu ilə bağlı fəaliyyət göstərmək üçün AFFA tərəfindən idman direktoru təyin olunmalı və onun məvacibi bu qurumun hesabına ödənilməlidir. Qərara uyğun olaraq da, Daryl Willard (İngiltərə) AZAL, Frank Bernhardt isə (Almaniya) "Sumqayıt"da AFFA tərəfindən təyin olunan idman direktoru vəzifəsində işə başlayıb.

AFFA-nın saytı bu qərarı rəsmən açıqlayandan sonra bizdə ənənəvi hay-küy yenə baş qaldırdı: özümüzünkülər qalıb bir kənarda, federasiya klublara da xariciləri doldurur. Çox uzatmadan və kinayəsiz-filan deyim: AFFA düz edir! Ona görə düz edir ki, ta SSRİ dönəmindən bugünkü dövrümüzə qədər bizim uşaq məşqçilərinin əksəriyyətinin futbol savadı, dünyagörüşü, keçdiyi hazırlıq prosesi sıfır səviyyəsində olub. Onlar oyunçuları bir futbolçu kimi bədbəxt günə qoyublar, düşüncələrinə mənəvi terror ediblər. Azərbaycan futbolçusu niyə futbol oynamaqdan daha çox inomarka almaq həvəsiylə alışıb-yanır, niyə fikri-zikri futboldan çox pulda-parada qalır? Çünki ona guya dərs keçən bığıburma futbol müəllimi yetirməsini bu düşüncələrlə böyüdüb. “Bir az yekəl, yaxşı oyna və yaxşı pul qazan”. Tipik bazar təfəkkürü, alverçi düşüncəsi.

Amma axı, söhbət təkcə futbolçunun bu çürük düşüncəylə böyüməsində deyil. Bilirsiniz ki,  Azərbaycanda neçə-neçə istedadlı, qabiliyyətli yeniyetmə olsa da, həmin uşaqlardakı bu keyfiyyətləri üzə çıxarmağa bizim məşqçilərin elə bil canları çıxır. Olmuş söhbətdir, bu yaxınlarda, futbolla yatıb-qalxan iki istedadlı uşaq bizim üzdə olan klublardan birinin futbol məktəbinə gedib. Hazırlıq zamanı onlardan biri səhv ötürmə verib. Bu zaman məşqçi görün nə deyib: səndən futbolçu olmayacaq, bir də bura gəlmə. Bir adi ötürməyə görə! Bir adi ötürməyə! Və bunu 10 yaşlı uşağa deyib, təsəvvür edirsiniz, 10 yaşlı uşağa, futbol məktəbinə ilk dəfə addım atan uşağa. Özü də çığıraraq, bağıraraq, ifadəmə görə bağışlayın, ən axırda da lap böyürərək deyib. Və o məşqçi bu gün heç də AFFA-nın klublara təyin etdiyi əcnəbi deyil, özünü ya tanışlıq, ya da qohumluqla kluba dürtən azərbaycanlıdır.

10 yaşlı uşağa belə mərhəmət etməyən, ona özünü göstərmək imkanının qarşısını alan ünsürlərlə doludur Azərbaycan futbolu!

Və əmin ola bilərsiniz ki, bizim futbolun rəzil günə düşməsinin səbəbkarı və günahkarı da AFFA-dan daha çox hirsini 10 yaşlı uşaqların üzərinə tökən, onların istedadını, futbola həvəsini beşikdəcə məhv edən o cür məşqçilər olub.

AFFA-nın müvəkkili qismində çıxış etmirəm. Lakin təəssüf ki, acı gerçəklik budur. Bu mənada, bizim klublarda aşağı yaş qrupları üzrə bütün idarəçilik əcnəbi mütəxəssislərə və futbolda gedən proseslərlə peşəkar səviyyədə maraqlanan yerli gənclərə verilməlidir (“Qəbələ” klubunda olduğu kimi). Sovetlərdən qalma məşqçilərin, onların yetirmələrinin bizə bəxş etdiyi oyunçuların böyük əksəriyyəti bu ölkənin idmanı üçün heç nə verməyiblər: futbolda nəticələri sıfır, mənəvi səviyyələri isə sıfırın altında.

Yeri gəlmişkən, elə başa düşməyin ki, AFFA-nın Azərbaycana bu günə qədər gətirdiyi əcnəbi məşqçilərin hamısı gülməşəkərdir. Onların topasına bir quş qoymaq olar. Federasiya uşaq futboluna cavabdeh olan əcnəbiləri göndərməlidir, amma yerlərinə yenə xariciləri gətirməlidir. Çünki bizə dəmir intizam yarada biləcək məşqçilər lazımdır. Onda həm sayılırsan, həm də sevilirsən. Çox uzağa getməyəcəm, hamınız üçün tanınan iki futbol simasının - Arda Turan və onun uşaqkən məşqçisi olmuş, hazırda “Qəbələ” futbol akademiyasında işləyən Halim Fıçıcının üzərində dayanıram.

Ötən il Halim hocanın Madridə gəldiyini bilən Arda dərhal ona baş çəkir, “Atletiko”nun oyununa baxmaq üçün “Visente Kalderon” stadionundakı VİP-lojada ona yer ayırır, ona və “Qəbələ” klubunun nümayəndələrinə yüksək ehtiram göstərir. Verdiyi açıqlamalarda isə Arda Halim Fıçıcının adını minnətdarlıqla xatırlayır.

Türk futbolçusu ona futbol dərsi və tərbiyəsi vermiş insanlara “Hocam” (müəllimim, ustadım) deyə xitab edir. Çünki o məşqçi öz yetirməsini həm futbolçu, həm də adam edib.

Azərbaycan futbolçusu isə... (yenə də mütləq əksəriyyəti) özlərinin uşaq futbol məşqçilərini adam saymır, onları görəndə üzünü çevirir, öz aralarında məsxərəyə qoyur. Bunu görən məşqçi (məşqçilər) isə qəzetlərə müsahibə verib deyir: “Ayıb olsun ona, öz müəllimini yada salmır”.

Bəli, bizim futbolçuya ayıb olsun, nanəcibdilər, üzərlərində əziyyəti olanları tez unudurlar. Amma maraqlıdır: niyə? Niyə Arda və başqa ünlü türk futbolçuları Halim hocanı, digər müəllimlərini xoş hislərlə xatırlayır, bizimkilər isə müəllimlərindən söz düşəndə onları ələ salır?

Səbəb sadədir: türklər (ruslar, ukraynalılar, gürcülər) futbolçu-şəxsiyyət yetişdirib, bizlər isə futbolçu-təlxək.

Aydın BAĞIROV